सुबास हुमागाईं, काठमाडौं

युवा फरवार्ड राजेश परियारले गत साता भारतीय लिगमा अहमदाबाद र्याकेट एकेडेमी फुटबल क्लबका लागि डेब्यु गरे । तीन वर्षको हुँदा एसओएस बालग्राम पुगेका राजेशले त्यहाँबाट एन्फा एकेडेमी हुँदै गतवर्ष नेपालमा सम्पन्न १३ औं सागमा नेपालका लागि स्वर्ण जितेका थिए ।

सानो उमेरमा नै आमा गुमाएका उनले बाबुको साथ पनि पाएनन् । आफ्नो दिदिसँग हजुरआमाले एसओएसमा छोडेको उनलाई अलिअलि याद आउँछ । उनको घर परिवार भनेको नै एसओएस रहयो । एसओएस भरतपुरको घर नम्बर ७ मा हुर्केका उनले कान्ति नेपालीका रुपमा आफ्नो आमा पाए । उनले आफूलाई जन्म दिने आमा नभएपनि कर्म दिने आमा भने पाए । आफूलाई जीवनमा माया र साकारात्मक सोच विकास गर्न आमा कान्तिबाट सबैथोक पाएको बताउँछन् ।

एसओएसमा हुँदा कराते खेल्ने गरेका उनलाई नजिकै मैदानमा फुटबल खेलेको देख्दा खेलौंझैं लाग्थ्यो । एकदिन चितवनका खेलाडी साजन श्रेष्ठसँग मुखै फोरेर खेल्न मन लागेको भने । साजनले खेल्ने भन्दापनि उनकै उमेरका अन्यलाई समेत समेटेर प्रशिक्षण दिन थाले । साजन आफू काठमाडौंमा लिग नखेल्दा चितवनमा रहेर राजेशसहित अरुलाई प्रशिक्षण दिन थाले ।

२०१२ मा एन्फा एकडेमीको लागि खुला छनोटका लागि साजनले आफूले प्रशिक्षण दिइरहेका खेलाडीलाई लग्ने विचार गरे । चितवन जिल्लाबाट राजेशसहित १२ जना छनोट भएर क्षेत्रीय छनोटका लागि हेटौंडा लागे । त्यहाँबाट पनि ८ जना छनोट हुँदा राजेशले राम्रो प्रदर्शन गरे । केन्द्रीय छनोटमा पनि राम्रो प्रदर्शन गरेपछि राजेह्स यू-१२ उमेर समूहमा एन्फा एकेडेमीमै रहने भए ।

राजेश एन्फा एकेडेमीमा बस्न पाउने भएपछि एकदम उत्साहित थिए । आफूले चाहेको लक्ष्य पूरा जो हुँदै थियो । तर जब प्रशिक्षक साजनले उनलाई एकेडेमी छोडेर बिदा भए, उनलाई रुन आयो । लामो समय एसओएस बसेका उनलाई एकेडेमीको सुरुवाती केहि दिन निकै कठिन भयो ।

‘छनोट चरणमा हुँदा त एकेडेमीमा बस्ने रहर थियो । छनोट भएपछि एकदम खुसी थिएँ । तर जब साजन गुरुले अब गएँ राम्रोसँग बस्नु भन्नुभयो, म त रुन थालेछु । सुरुवाती केहि दिन त हरेक दिन रोएँ । बिस्तारै साथीहरु चिन्दै गएँ । अनि बानि पर्न थाल्यो,’ राजेशले स्मरण गरे ।

राजेश एकेडेमी आएपछि उनको दिदीको पनि एसएलसी सकिएपछि नर्सिङमा नाम निस्कियो । छात्रवृत्तिमा दिदि पनि विरगंजमै रहन थालिन् । एसओएसमा हुर्केको उनको जीवनी अब एन्फा एकेडेमीमा नै बित्न थाल्यो ।

एन्फामा हुँदा अन्य खेलाडी साथीहरुलाई घरबाट फोन आएको देख्दा निकै दुख लाग्थ्यो । ‘ अरुको घरबाट फोन आयो भन्थे, बेला बेलामा भेट्न पनि आउनु हुन्थ्यो । मेरो त जे थियो एसओएस नै भयो । आमा सानैमा बित्नुभयो । बाबाको बारेमा केहि थाहा थिएन । त्यो देख्दा चैं एकदम दुख लाग्थ्यो,’ उनले सुनाए ।

राजेशले एकेडेमीबाट राष्ट्रिय टोलीको उमेर समूहका प्रतियोगिता पनि खेले । तर सुरुवातमा भने उनलाई कागजी प्रक्रिया नमिल्दा निकै गाह्रो भयो । ‘सुरुवातमा अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगिता खेल्न जाने भन्दा मेरो पासपोर्ट थिएन । समयमा आवश्यक कागज तयार पार्न नसक्दा म टोलीमा जान पाइन । अब कागज नबन्ने भएपछि एकेडेमी बस्न पनि मन लागेन,’ उनले सुनाए ।

‘एकेडेमी छोड्छु भनेर कुरा गर्न होस्टेल वार्डन टक्कर थापा सरकोमा गएको थिएँ । त्यहिबेला उपेन्द्र गुरुले मलाई सुब्रतो कपको छनोटमा सहभागी हुन भन्नुभयो । पासपोर्ट नचाहिने हुनाले आफ्नो उमेर समूहभन्दा माथिको भएपनि प्रयास गर्ने अठोट लिएँ, उनले भने, ‘सरलाई मेरो खेल मन परेछ । एपीएफविरुद्ध मैत्रीपूर्ण खेलमा गोल पनि गरें । त्यसपछि भारतमा भएको उक्त प्रतियोगिता राम्रो खेलेपछि यू-१४ टोलीमा नै पर्न सफल भएँ ।’

एकेडेमीमा रहेर यू-१६ उमेर समूह खेलेपछि राजेशले आर्मीबाट यू-१८ लिग खेले । सुरुवाती दुवै संस्करण आर्मीले जित्दा राजेश टोलीका सदस्य थिए । आर्मीको सिनियर टोलीमा अवसर नपाउने देखेपछि उनले मोफसलमा भने विभिन्न क्लबबाट खेले । २०७५ सालको ए डिभिजन लिगका लागि भने उनले एनआरटिमा ट्रायल दिने निर्णय गरे ।

क्लबले केहि दिन खेल हेरेपछि निर्णय गर्ने भनेपनि दोस्रो दिन नै उनलाई अनुबन्ध गर्ने पक्का गर्यो । लिगको पहिलो खेलमा नै आर्मीविरुद्ध गोल गर्दै उनले सुखद सुरुवात पनि गरे । तर त्यसपछि लगातार चोटका कारण उनले अपेक्षित प्रदर्शन गर्न सकेनन् ।

उमेर समूहको टोलीमा नियमित सदस्य रहेका राजेश १३ औं दक्षिण एसियाली खेलकुदमा भने ढिलो गरि टोलीमा छनोट भए । प्रारम्भिक छनोटका दौरान डेंगु लागेपछि बिचमै छोड्नुपरेको उनलाई एन्फाले अनुशासनका कारण खेलाडी कारवाही गरेपछि विकल्पका रुपमा तीन खेलाडीका रुपमा समावेश भए ।

सागको स्वर्ण जित्दा टोलीको सफलतामा खुसी रहेपनि उनी व्यक्तिगत प्रदर्शनबाट भने सन्तुष्ट भएनन् । ‘हामीले स्वर्ण जित्यौं, त्यसमा एकदम खुसी छु । तर अझैपनि मैले राम्रो खेल्न सकिन भन्ने दुख छ । मैले अवसर पाएको पनि थिएँ, तर त्यसमा चुक्न पुगें । नेपाली फुटबलको इतिहासकै एक पाटो बन्न पाएकोमा भने गर्व छ,’ राजेशले भने ।

भारतीय आइलिगको छनोटका लागि उनले अहमदाबादसँग अनुबन्ध गरेका हुन् । उनी हाललाई अनुभव बटुल्न त्यहाँ पुगेको बताउँछन् । ‘ यहाँ आएर मैले धेरै सिक्न पाएको छु । खेल्ने नखेल्ने प्रशिक्षकको हातमा हुन्छ । मैले आफ्नो तर्फबाट शत प्रतिशत मिहिनेत गरेको छु । आफ्नो व्यक्तिगत विकासमा ध्यान दिने प्रयास छ,’ उनले भने ।

१३ औं सागमा स्वर्ण जितेपछि एसओएस फर्कंदाको क्षण उनलाई आजपनि सम्झंदा खुसी लाग्ने बताउँछन् । ‘ सागमा स्वर्ण जितेर एसओएस फर्कंदा मलाई निकै खुसी लाग्यो । एसओएसको नाम मैले कतै गएर चिनाउन सकें जस्तो लाग्छ । मलाई त्यहाँ आएका नयाँ भाइ बहिनिहरुले फुटबल हेरेको भरमा नै चिनेर बोलाउँदा एकदम खुसी लाग्यो । एसओएसको विदेशी प्रमुख समेत उपस्थित उक्त कार्यक्रममा सम्मानित हुँदा खुसीको सिमा रहेन,’ उनले भने ।

एसओएसले नै यहाँसम्म ल्याउन आफूलाई मदत गरेको २० वर्षीय राजेशको बुझाइ छ । ‘ मलाई एसओएसले साथ दिएको छ, मैले एसओएसको नाम चिनाउनुपर्छ । एसओएसमा भएको सबै क्षेत्रमा राम्रो हुन्छ भन्ने सबैलाई देखाउनु छ । मैले ममीको माया एसओएसबाट पाएँ, तर सामान्य बालकले पाउने परिवारको माया मैले पाइन,’ उनले भने ।

अहमदाबादमा यस छनोट प्रतियोगिताका लागि मात्र आबद्ध राजेश अब नेपाल फर्केर प्रशिक्षणमा जुट्ने छन् । आइलिग पुग्ने धोको पूरा नभएपनि यस अनुभवले आफूलाई सहयोग पुगेको उनी बताउँछन् । अब फेरी नेपाल फर्केर राम्रो प्रदर्शन गर्ने उनको लक्ष्य छ ।

‘यहाँ धेरै सिक्न पाएँ । अब सम्भवत एनआरटिमा नै बस्छु होला । सम्झौता सकिएपनि नविकरणबारे छलफल भइरहेको छ । अघिल्लो सिजन चोटका कारण धेरै खेल गुमाए । अहिले फिटनेसमा एकदम ध्यान दिएको छु । आशा गरौँ चाडैं मैदानमा उत्रन पाइनेछ,’ उनले भने ।